Sinds deze zomer hebben we bij ons in de wijk een nieuw park; het Rietgrachtpark. Het is er echt super fijn. Als we het er aan tafel over hebben, zijn ook de kinderen enthousiast. ‘Er is zelfs een beek!’ zegt een van mijn kinderen. ‘En beelden!’ zegt de ander en de derde zegt ‘Weet je wel dat je daar kunt tafeltennissen!’. Helemaal waar. En er zijn tafeltjes en een keet waarvan je je zomaar kunt voorstellen dat er met kerst warme chocolademelk zou kunnen worden gedronken. Maar of dat zo is, weten we nog niet, dat is onze fantasie. Ik ben ook fan van dit parkje. Dat komt omdat er ook twee kasten staan. De ene is een minibieb, een kastje waar je boeken die je niet meer leest in kan zetten en boeken die je graag zou willen lezen uit mag halen. Heerlijk.

De andere kast is een weggeefkast. In deze kast kan je dingen neerzetten die je niet meer gebruikt, maar nog wel prima door iemand anders gebruikt zouden kunnen worden. Ook eten en verzorgingsproducten hebben een plekje in dit kastje. Wij komen nu vrijwel iedere week bij dit kastje. De ene keer een kledingstuk dat te klein is (in een zipzakje anders wordt het misschien wel vochtig en vochtige kleren zijn nooit fijn), de andere keer met een bakje fruit of wat aardappelen, een keer een tube tandpasta, iets van speelgoed en een pak crackers. We hebben mooie gesprekken met onze kinderen over ‘wat is genoeg?’, ‘wat kan je weggeven?’, ‘wat wil je weggeven?’, ‘wat heb je echt nodig?’ over hoe goed we het eigenlijk hebben en zonder het zwaar te maken ook welke verantwoordelijkheid dit met zich mee brengt. En ook deze vragen komen voorbij ‘is het erg dat we niet weten wie het pakt?’ ‘wie pakt de spullen eigenlijk?’, ‘als er iets ligt wat ik graag zou willen, zou ik dan ook wat mogen pakken?’, ‘waarom is zo’n kastje eigenlijk nodig?’…
Soms merk ik dat er wantrouwen bij mij naar binnen sluipt… Pakt de juiste de spullen? Heeft die het echt wel nodig? En ik wil het niet denken, maar ik denk het toch echt wel eens. Om gek van te worden. Want het wordt er allemaal niet mooier, makkelijker en fijner van…
Een paar weken terug heb ik een besluit genomen. Ik heb besloten dat het gewoon niet aan mij is en dat ik mag gaan in vertrouwen. In alles… En dus ook bij dit kastje. Dit kastje helpt mij te oefenen om te gaan in vertrouwen.

Ik wens ons eigenlijk allemaal toe dat we mogen gaan in vertrouwen.

Dieuwertje van der Wijk – Dirkse