Vrijdagavond 7 en zaterdag 8 februari was er een etmaal georganiseerd voor dertigers, veertigers en vijftigers rond de vraag ’Wie wil ik zijn in deze wereld?’ We begonnen met een te gek kennismakingsspel waarbij we allemaal leuke opdrachten mochten uitvoeren, zoals het bouwen van een zandkasteel en het zingen van een lied bovenaan de klimduin. Ook mochten we een fictieve auto inparkeren, erg hilarisch. We sloten af met een avondsluiting en de avond begon pas goed aan de bar en op de dansvloer. Wie moe was, kon ook alvast vroeg naar bed gaan.
De volgende dag gingen een aantal vroege vogels om 7.30 uur bosbaden en gaf Lieuwe Koopmans een workshop met de titel ’Wie wil ik zijn in deze wereld?’. Hij heeft meerdere boeken geschreven over de ethische keuzes die je in het dagelijks leven maakt als mens. Hij vertelde ons dat wij mensen de taak hebben om te leren op onszelf te staan en tegelijkertijd ook in verbinding te zijn met anderen. In verbinding met anderen schiet je als mens eigenlijk altijd tekort. De aandacht die je aan de één besteedt, kun je niet aan de ander besteden. Hoe vind je daarin een weg? We bewegen ons tussen succes en falen, voldoening en wanhoop. We wisselden ervaringen uit van falen, die toch ook een positieve uitkomst hadden gehad en soms zelfs voldoening gaven. Wat op het eerste gezicht als een ervaring van falen kan worden gezien of ervaren, kan alsnog een gevoel van vreugde en voldoening geven. Het is maar hoe je ernaar kijkt. Mislukkingen kunnen leerzaam zijn, grappig, ontwapenend. We kunnen gewoon niet altijd perfect zijn als mens, bijna nooit eigenlijk. Het is een bevrijdende constatering dat dit ook niet hoeft.
Een andere workshop heette Out of the box. Door middel van Godly Play, een sessie, die een vaste structuur heeft van vijf onderdelen: voorbereiden, een verhaal vertellen, je verwonderen, ervaringen verwerken en vieren. Roos plaatste een jutezak vol met zand in het midden van de groep als symbool voor de tuin in het leven. Ze maakte de zandgrond eerst plat en zette er een kaarslichtje in het midden. Daarna verwijderde ze het kaarslicht en zette dat buiten de platte zak met zand. Daarna begon ze met vertellen: ’Er was eens een keurige tuin’. Vervolgens maakte ze op het zand met wat takjes en bladeren uit de natuur, een symbolische tuin. Er kwamen vogels in de zogenaamde bomen door vogelveertjes in die takjes te plaatsen. Ze vertelde verder. ‘Er kwam een zaadje in de tuin. Het zaadje groeide. Er kwamen wortels aan en het zaadje ontsproot, de struik groeide en groeide en groeide.’ Zodanig dat de keurige tuin erdoor werd overschaduwd op sommige plekken. Als deelnemers mochten we om de beurt vertellen wat wij in deze tuin zagen. Dit inzicht had te maken met ons eigen leven. Ook mochten we veranderingen aanbrengen in de tuin. Het was boeiend hoe verschillend iedereen de tuin bewerkte. Het was intiem om onze ervaringen te delen. Nadat iedereen aan de beurt was geweest, kregen we drie kwartier om onze ervaringen met ons eigen verhaal met de tuin te verwerken. Sommigen gingen creatief aan de slag en maakten een klein kunstwerk. Anderen gingen naar buiten en vroegen een persoonlijk gesprek aan met een van de begeleiders van de groep. Na de drie kwartier kwamen we weer samen om onze verwerking te delen met elkaar. Dat was het afsluitende viermoment. Het kaarslichtje kwam tot slot weer in het midden te staan en werd uitgeblazen. Een mooie manier om zo intiem ervaringen over je leven te delen met symbolische elementen die staan voor iets wat op dit moment heel actueel is in je leven. Leerzaam en verbindend was het.
De derde workshop die we konden volgen ging over polarisatie en verbinding zoeken. Deze heb ik niet kunnen volgen, want we konden in totaal maar twee workshops kiezen. We eindigden met een viering waarin ieder iets vertelde in een paar woorden wat dit weekend had gebracht. Voor mij betekende het weekend dankbaarheid voor delen van vreugde en verdriet. Ik kijk er met een heel goed gevoel op terug. Fijn dat deze groep is ontstaan en dat er doopsgezinde, remonstrantse en vrijzinnige 30-40-50 ers zo nu en dan van dit soort zinvolle activiteiten worden georganiseerd. Ik ben er heel blij mee. Hopelijk gaan een aantal deelnemers ervan mee op de pelgrimstocht van Münster naar Zutphen deze zomer. Een paar mensen reageerden in ieder geval al enthousiast op mijn plan om dat samen te gaan doen. Inmiddels is een deel van de groep bezig om het kerkasiel in Kampen te ondersteunen en zo volgen er in de toekomst nog veel meer initiatieven.
Aly Meijer
