Terug naar de kern

Soms lijkt het in onze geloofsgemeenschap vooral te gaan om alles gewoon te laten draaien. Om behoud, om overeind blijven, om bestaan, om bewaren, om behouden wat er was en nu eigenlijk al niet meer is. Om heimwee naar toen alles nog vanzelf ging.

En dan, dan komt het erop aan: Wie ben jij ten diepste, als gelovige? Wat heb jij nodig, als deel van een geloofsgemeenschap? Wat vier je, wat vrees je, wat belijd je, wat benauwt je? Wat voedt je ziel? En van daaruit: hoe verhoudt dat zich tot jouw ‘zelfverstaan’ als voorganger?

Tijdens de ANDPV studiedagen ben ik op zoek naar een nieuw verstaan van mijzelf, als voorganger en schreef ik de volgende geloofsbelijdenis van wie ik ben en hoe dat doorwerkt in mijn rol als voorganger…en hoe dat zou kunnen/moeten/mogen doorwerken in de rest van de gemeenschap. Terug naar de basis, terug naar de kern. 

Wie ben ik? 
Wie ben ik ten diepste?
Ik heb geen idee
Ben ik één 
met het zachte suizen 
van de stilte?
Ik treed
in de voetstappen 
van anderen,
omdat het nu eenmaal 
makkelijker is 
een berg te beklimmen 
via gebaande paden

Wie ben ik? 
Wie ben ik ten diepste?
Ten diepste ben ik 
een klein lichaam
een klein sterfelijk lichaam
en een kleine ziel 
deel van een grote onsterfelijke ziel
een deeltje dat loopt 
in het licht van de eeuwigheid
Waar ga ik heen?
Waar kom ik vandaan? 
Wie ben ik?
Een mens?
Een medemens? 
Een medepelgrim?

Wie ben ik?
Wie ben ik ten diepste?
Een medepelgrim
van mensen die ik onderweg tegenkom,
tijdens het leven hier op aarde
deze bijzondere aarde
met haar bijzondere rijkdom
Ik ben vol eerbied, 
dankbaarheid 
en nederigheid 
één van de velen
Vele pelgrims zijn 
samen onderweg
Ik ben precies daar 
waar ik wil zijn: 
onderweg

Aly Meijer