Soms lijkt het in onze geloofsgemeenschap vooral te gaan om alles gewoon te laten draaien. Om behoud, om overeind blijven, om bestaan, om bewaren, om behouden wat er was en nu eigenlijk al niet meer is. Om heimwee naar toen alles nog vanzelf ging.

En dan, dan komt het erop aan: Wie ben jij ten diepste, als gelovige? Wat heb jij nodig, als deel van een geloofsgemeenschap? Wat vier je, wat vrees je, wat belijd je, wat benauwt je? Wat voedt je ziel? En van daaruit: hoe verhoudt dat zich tot jouw ‘zelfverstaan’ als voorganger?

Tijdens de ANDPV studiedagen ben ik op zoek naar een nieuw verstaan van mijzelf, als voorganger en schreef ik de volgende geloofsbelijdenis van wie ik ben en hoe dat doorwerkt in mijn rol als voorganger…en hoe dat zou kunnen/moeten/mogen doorwerken in de rest van de gemeenschap. Terug naar de basis, terug naar de kern.